Home | Vakanties | Lapland 2009 | Route rondreis | Verslag | Wetenswaardigheden | Reacties
Eenmaal Rovaniemi uit komen we op weg 78: een mooie weg met weinig tot geen verkeer. Overal op en naast de weg komen we rendieren tegen.
De meeste hebben kalfjes bij zich en ze lopen gewoon midden op de weg, zonder zich iets van het verkeer aan te trekken. Na enig aandringen
gaan ze toch maar een beetje aan de kant van de weg staan. Bij Ranua verlaten we de 78 en nemen de 941 op aanwijzing van onze Claire.
Eenmaal in Iso Syöte aangekomen moeten we nog een steile weg omhoog (14%) naar de top, waar het hotel en de bungalows zijn.
Na een vlotte reis zijn we om kwart over acht ter plekke. We checken in in het hotel, waar net een bruiloftpartij aan de gang is.
We krijgen sleutel en wat documentatie en rijden naar ons hutje voor de komende drie nachten: nr. 10B van het Kelo-type, opgetrokken uit hele
boomstammen van natuurlijk vergrijsde dennebomen. Echt een hutje voor twee, hoewel je er ook met vieren in kan. Het is van alle gemakken voorzien:
goede badkamer met sauna, uitgebreide keuken met fornuis (4-pitter met oven), magnetron, koffiezetter en waterkoker. De slaapkamer is voor twee personen,
maar, zoals gezegd, het huis is berekend op vier personen (slaapbank). We laden onze bagage uit en gaan snel terug naar het hotel om te eten,
want de keuken is tot negen uur open. We nemen een glas wijn en poronkäristys (rendierstew met puree) en bosbessenijs. Goed eten.
Daarna gaan we terug naar onze hut om de spullen uit te pakken en de meegekregen documentatie te bekijken. We gaan vroeg naar bed, moe van de reis.
zondag 19 juli 2009
en tevens een fotoexpositie van de plaatselijke (of streek) fotoclub. Prachtige foto's, maar wat wil je ook met zo'n landschap. Om ca. half één gaan we
vanaf het bezoekers- centrum een wandeling maken. Het is een plankenpad, goed onderhouden en makkelijk beloopbaar: een soort natuurpad met onderweg
allerlei borden met uitleg over hoe ze vroeger in dit gebied leefden, jaagden etc. Helaas is alles in het Fins, maar de plaatjes en vooral de nagemaakte
attributen (vallen, berenhol, enz.) zeggen veel. Later horen we dat in bezoekers- centrum een boekje verkrijgbaar is met de vertaling van de tekst op de
borden. De grond is bezaaid met bosbessenplantjes, maar helaas zitten er nog geen bessen aan (die komen we later in de reis tegen, weet ik nu).
We maken tientallen foto's onderweg, zodat de tocht meer tijd in beslag neemt dan vooraf gedacht. Op een gegeven moment is er een aftakking naar de
hiervoor genoemde rivier; die aftakking nemen we; later pakken we het pad wel weer op. Bij de rivier is een soort schuilhut, (een
tupa
waar je kunt schuilen, slapen en/of een vuurtje stoken: deze heet Annintupa, oftewel Anni's huisje), waar een heel gezelschap bivakkeert.
Het blijken de Nederlanders van het ontbijt te zijn, die daar met hun gids Remco (van de organisatie hier) een soort picnic houden als rustplaats
tijdens hun kanotocht. Wij krijgen ook een kop koffie/thee aangeboden en blijven daar een half uurtje met ze staan praten. Nadat we wat foto's
van hun vertrek per kano hebben gemaakt, gaan wij weer terug naar waar de afslag begon en vervolgen het natruurpad met meer van hetzelfde zoals
in de eerste helft. Ca. half drie zijn we weer bij de auto terug. We rijden naar het gehuchtje Iso Syöte waar een supermarktje is, dat om drie uur
dicht gaat. We doen daar gauw wat boodschappen (koffie, bier, eten voor vanavond etc.) en zijn precies op sluitingstijd weer buiten.
Daarna rijden we door naar een meertje met een smoke sauna, waar we even rondlopen en daarna weer verder achter de Pikku Syöte langs
naar een wat groter meer, dat echter vanaf de weg niet goed te zien is. We rijden om het meer weer terug naar huis en maken onderweg nog wat foto's
van de uitbundige velden wilgeroosjes. We zijn om half vijf weer thuis. Daar gaan we de gemaakte foto's op de PC bekijken en het gekochte bier
(Lapin Kulta) proberen. Rond zes uur gaan we nog een wandelingetje maken door het bungalowpark tussen alle Kelo-hutten door naar het hotel en verder
naar de bovenkant van de ski-pistes en de sleepliften. Raar toch, hoe dat er zonder sneeuw uitziet. Als we teruglopen langs het hotel, besluiten
we toch maar daar te gaan eten en niet het 's middags gekochte eten thuis. We nemen gegrilde zalm en toe weer ijs. Prima eten hier.
Na het eten gaan we naar de hut, waar ik op de PC zonder probleem verbinding krijg met het Internet via het WLAN van het hotel.
Ik werk mijn mail af en bekijk de weersverwachting. Om een uur of half elf gaan we slapen, want we zijn
nog steeds (of al weer) moe, tot de volgende dag half negen.
maandag 20 juli 2009
Na de ochtendrituelen en het ontbijt maak ik een begin met dit verslag, althans de geschreven versie en om een uur of elf vertrekken we voor een
tochtje naar Taivalkoski. De tocht gaat via Iso Syöte "centrum" en bedraagt slechts 40 km. Het is soms wel moeilijk manoeuvreren tussen de rendieren
door maar dat maakt het tochtje wel spannend en grappig. In Taivalkoski zien we meteen ons reisdoel, nl. de oude winkel Kauppa Jalavan. het is
behalve een nog lopende winkel in visspullen, schoenen en kleren een soort museum met allerlei oude gebruiks-voorwerpen, die in de wijde omgeving
gebruikt werden. De foto's spreken voor wat dat betreft voor zich. Het is zeer de moeite waard. In de winkel is ook van allerlei te koop op souvenirgebied
en je kan er ook wat eten en/of drinken. Ook ligt er enig documentatie- en folder materiaal.
Hier volgt de (Engelse) tekst uit de folder, verkrijgbaar in de winkel:History of Jalavan Kauppa (text by Brian Dunn)
"Jalavan Kauppa was starled in 1883 by Stephan Jakowleff, who came from what is now Russian Karelia. Stephan arrived in Taivalkoski in the late-1870s; ideally situated on the trade route from Karelia to Oulu and the world beyond. In the early days the shop sold animal skins and food supplies. It was visited by traders and local people who came considerable distances for basic supplies such as salt, flour, sugar, material for making clothes and cigarettes. So long were their jour-neys that it was necessary for many of the customers to stay overnight and a room was set aside specifically for that purpose.
Stephan eventually moved back east in the early part of the 20th century leaving his sons, Nikolai and Mikko, to take over the running of the shop in 1907. Nikolai and Mikko ran the shop until 1960 when Nikolais son, Johannes, took charge. Ari bought the shop from his father Johannes in 1983, exactly 100 years after his great grand-father started the business.
During the early part of the 20th century squir-rel skins were a popular item of trade. They were caught in the surrounding forests and sent to Oulu by horse. From there they were dispatched by train to St Petersburg where they warmed the necks of fine ladies. In those days Jalavan Kauppa also did a brisk trade in freshwater river mussels from the nearby Kor-vuanjoki. These also made their way to Oulu and onwards to places such as Stockholm. During World War II, when most of the men were away fighting, the shop was closed, though its doors were left unlocked for many traveller who may have needed a place to stay the night.
By the time Ari acquired the shop in 1983, ti-mes had changed. The shop was then quite small, mainly selling shoes and clothes and had ever-shrinking trade in food items. In 1985, the overnight room was closed, but has since been restored to its old style and can ne seen by visitors.
Jalavan Kauppa itself appears to be half shop, half museum and overflows with items old and new. Traditional men's, woman's and children's clothes can be found alongside contemporary styles in the nooks and crannies of this dimly lit building. On of the most popular items are the traditional boots. However, if you are not looking for something to wear, you should at least treat yourself to so-me of the aromatic traditional candies that greet you as you step inside".
Na een uitgebreid bezoek gaan we wat boodschappen doen, o.a. een spuitbus "OFF" tegen de muggen en wat flessen wijn bij de Alko (bij Jalavan omhoog naar een winkelcentrum). We bekijken daar ook nog de plaatselijke kerk, gebouwd van hout, maar heel sober. Daarna zoeken we een VVV, maar dat is dicht; er hangt alleen een kaart van de omgeving. Dus verlaten we Taivalkoski weer en rijden terug in de richting Posio. Maar daar gaan we niet helemaal
naar toe. Het weer is veel te mooi om de hele dag in de auto te zitten. We stoppen bij een meer bij Loukusa. Daar staan naast elkaar een tupa en
een laavu, waar je dus niet alleen kan schuilen, maar ook kan overnachten, vuurtje stoken, barbecueën etc. Daar eten we onze "lunch" en proberen de
temperatuur van het water van het meer. Het is niet zo koud als het meer, waar ik vier jaar geleden in stapte...., maar dat was ook begin juni.
Maar we hebben geen zwemspullen en handdoeken bij ons, dus ik ga er maar niet helemaal in, tot even boven de knie. Daarna besluiten we om terug
te gaan en de wandeling van gisteren nog eens te doen, omdat het daar zo mooi en leuk was. Onderweg komen we terecht in hele kuddes rendieren, die
doodgemoedereerd midden op de weg blijven lopen. We maken er een hele fotorapportage van. Bij het bezoekerscentrum van het National Park nemen we weer
het pad naar de rivier, maar nu in omgekeerde richting. Het gaat een stuk sneller dan gisteren omdat niet alles weer gefotografeerd moet worden.
Bij de rivier Pärjänjoki blijven we een tijdje. Het is zulk lekker warm weer geworden, dat ook mijn shirt uitgaat. De korte broek was al de hele dag aan.
We zitten lekker in het zonnetje, maken nog wat foto's en gaan dan terug. Eénmaal terug in de auto neem ik de verkeerde afslag, waardoor we een grote
omweg (langs de andere kant van de berg) maken. Het is wel een leuke route over een onverharde weg: een soort rallyrijden. Om een uur of zes zijn we
terug. Daar bekijken we alle foto's op de PC tijdens de borrel. Het is wel vreselijk handig dat ik die laptop heb meegenomen. We eten vandaag voor het
eerst thuis: de diepvries groente en zalm, die we gisteren al hadden gekocht en die natuurlijk helemaal ontdooid is. Na de koffie maken we nog een ommetje
door het park en over de berg. Terug in de hut stuur ik Bart een mailtje (hij had geschreven, dat we morgen (dinsdag dus) om 18.00 uur de infomeeting
in Kiela (Salla) hebben) dat we van de partij zullen zijn. Hij vroeg ook of we dat aan onze medereizigers wilden meedelen, maar we weten nog steeds niet
wie dat zijn. Om een uur of elf gaan we naar bed; morgen naar Salla.
Vorige dag | Naar boven | Volgende dag
© Frans Slootman 2009