Home | Vakanties | Lapland 2009 | Route rondreis | Verslag | Wetenswaardigheden | Reacties
splitsing Taivalkoski/Posio links af richting Posio. Die weg rijden we helemaal uit, langs het meer, waar we gisteren de lunch gebruikten.
In Posio tanken we (31,55l. voor €43,51 om een indruk te geven van de benzineprijzen) en daarna gaan we door naar het Pentik complex. Daar is het
een drukte van belang, echt een uitje met dit weer. We bekijken het geheel uitgebreid: al het uitgestalde keramiek en het museum-gedeelte.
Heel leuk opgezet en mooi materiaal. Het museum is een beetje te vergelijken met Jalavan in Taivalkoski, maar dan wat meer gestructureerd en
mooier opgezet, zie de
FOTOIMPRESSIE (p.s alle foto's zijn ook te
bekijken bij"Foto's van dag 4"). Aan het eind bezoeken we nog de sinds kort geopende GALERIE met nieuwe ontwerpen. Om een uur of half twee zijn we uitgekeken en vervolgen we onze tocht naar Salla, via Joutsijärvi naar het dorp Salla zelf, waar we enige boodschappen bij de S-market en de Alko doen. Daarna rijden we door naar Tuvat, waar we door Harri verwelkomd (tervetuloa) worden. Hij geeft ons de sleutel van hut 44 en een infopakket, waarmee we naar onze bungalow togen. Het is aan de andere kant van de weg in het "nieuwe" gedeelte. Leuk huis met alles d'r op en d'r an (helemaal geen "Oude bende in prachtige omgeving", zoals iemand op www.zoover.nl beweert), wasmachine, afwasmachine en de hele rataplan. We laden de auto uit, pakken de koffers uit en installeren ons. Tegen zes uur gaan we naar ravintola Kiela, het restaurant van Tuvat, waar we om zes uur de infomeeting met Bart hebben. En dan blijkt, dat de mensen, die hetzelfde arrangement als wij doen (Lapland Avontuur) het stel met het kleine meisje (later blijkt ze Hanna te heten) is, die we in Syöte al meerdere malen zagen, maar waarvan we dachten dat ze niet dezelfde reis maakten als wij, omdat Bart gezegd had, dat we met z'n vieren zouden zijn en niet met viereneenhalf. En dan begint onze VIP-behandeling. Eerst krijgen we beide een MEDAILLE , omdat we voor de vijfde keer in Salla zijn. Dan vertelt Bart zijn verhaal met info over de rendierdag, die donderdag om 11 uur is en de mogelijkheden van kanotochten, waar wij niet zoveel voor voelen. Ook geeft hij uitleg over Oulanka en de andere mooie gebieden in de omgeving. Het stel, waar ik in het vliegtuig naar Rovaniemi naast zat en dat al drie dagen in Salla is, komt ook nog even een praatje maken; zij vertrekken morgen weer. Ondertussen bestellen we wat te eten, want we hebben sinds het ontbijt niet veel meer gegeten. Het wordt poronkäristys met een glas rode wijn. Terwijl we eten, blijft Bart gezellig zitten praten en na het eten drinken we met z'n allen koffie. Daarna komt er nog een ander nederlands stel staan praten. Zij zijn overal geweest en willen dat weten ook. Daarom haalt Bart zijn laptop en laat ze (en ons) twee noorderlichtshows zien; daar worden ze stil van. Na afloop gaan we naar buiten om naar de bungalow te gaan, maar Bart weet van geen ophouden en neemt ons mee in zijn 4wheeldrive om een "offroad"-tochtje te maken naar het Hangäsjärvi over stukken terrein, waar we 's winters met de sneeuwscooter over heen gaan. Heel onwezenlijk allemaal, maar een geweldige ervaring om dit terrein ook 's zomers te zien. We rijden verder
langs het "vliegveld" een compleet startbaantje, dat niet of nauwelijks gebruikt wordt. Daar zien we om kwart over elf de zon achter de heuvels
verdwijnen: knaloranje in een wolkenbedje (een paar telefoonfoto's gemaakt, want ik heb geen fototoestel bij me). Als we weer bij Kiela terug zijn
volgt nog een site seeing tour door het vakantiedorp Sallatunturi, langs alle mooie vakantiehuizen (links van de piste). Het blijft allemaal heel
vreemd zo zonder sneeuw. Bepaalde zaken zijn natuurlijk herkenbaar, maar zo af en toe raak je toch behoorlijk gedesorienteerd. Als we om kwart
over twaalf weer terug zijn gaan we, na Bart hartelijk bedankt te hebben voor deze eerste impressie van zomers Salla, gauw naar bed na een
vermoeiende dag.
woensdag 22 juli 2009
gegevens en plaatjes over flora en fauna van die omgeving.
Dan rijden we door naar waar weg 950 de Kitkajoki (joki = rivier) kruist (bij Käylä); afgelopen winter waren daar de water-spreeuwen. We lopen
het pad langs de rivier een eindje, maar het is nogal dicht-gegroeid en behoorlijk nat en glibberig van de regen van gisteren. Dus gaan we
terug naar de auto na enige foto's gemaakt te hebben. We rijden door naar het bezoekerscentrum van het
NATIONAAL PARK OULANKA. Het is gemakkelijk
te vinden. Bij Käylä slaan we af naar een onverharde weg en die weg volgend komen we vanzelf bij het bezoekers-centrum. Daar parkeren we - het is er
tjokvol - en we lopen even het centrum binnen. We kijken even rond en gaan daarna snel op weg naar al het "natuur-moois". Het is echter ontzettend druk,
we hebben het onderling zelfs over een kermis, maar daarom niet minder mooi. We volgen dezelfde route als in februari en komen zo automatisch bij de
Kiutaköngäs. Spectaculaire stroomversnellingen, vele foto's waard, zie de
FOTOIMPRESSIE (p.s alle foto's zijn ook weer te
bekijken bij "Foto's van dag 5"). Alleen zijn er vreselijk veel mensen, o.a. een hele bus vol school-kinderen (of meer
waarschijnlijk van één of ander vakantiekamp). Maar we blijven toch gewoon genieten en fotograferen veel. Het loopt nu wel wat makkelijker dan in februari
en natuurlijk zijn de rotsen, waar we op zitten bij de Kiutaköngäs niet glad, maar de sneeuw en het ijs van de winter geven toch wel een extra dimensie
aan het geheel. Maar ook de zomer met zijn bloemen is mooi, heel mooi. We lopen verder door naar de roodbruine rotsen van
DOLOMIET
en gaan dan boven-langs weer terug naar het bezoekerscentrum, waar we een enquête in handen gedrukt krijgen met allerlei vragen wat onze indrukken zijn
en of er entree geheven zou moeten worden, kortom een stortvloed aan vragen. Die vullen we binnen in terwijl we de lunch (rendiersoep) gebruiken.
Na binnen nog even rondgekeken te hebben, gaan we weer op weg; we willen nog naar base-camp en de oude watermolen. Op het kaartje in mijn website
van de tocht in februari had ik gezien, dat we vanuit Oulanka bezoekerscentrum de eerste "weg" links moesten hebben.
Of we dat in februari ook gedaan hebben of dat mijn kaartje fout is, weet ik niet,
maar we moesten eigenlijk de tweede hebben. Op de "Autoroute van dag 5" (zie hierboven) is dat ook goed te zien. Daardoor raakten we redelijk van het
rechte pad (letterlijk) en hebben we vele kilometers over vreselijk slechte "wegen" omgereden. Eindelijk kwamen we in Juuma aan en vandaar met enige
moeite in base-camp. Daar zetten we de auto neer en gaan we op weg voor een wandeling naar de oude water-molen (een deel van de "Pieni Karhun-kierros"
(de Kleine Berenroute). Het pad is wel herkenbaar, alleen niet zo wit. We gaan over de hangbrug, een eindje het bos in en dan weer terug. Heel mooi,
bekijk de foto's maar. Eenmaal terug in base-camp nemen we wat te eten en drinken en gaan dan over weer "normale" wegen terug naar huis. Daar arriveren
we om een uur of half acht. We gaan gauw eten bij Kiela en als we daar weer uitkomen (om een uur of negen) komt Bart net aanrijden. Hij vraagt of we
de zon onder willen zien gaan boven op de tunturi. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Hij heeft de auto volgeladen met eten en drinken en rijdt
ons langs een voor ons onbekende (en onbegaanbare) weg naar boven. Daar is het voor de zoveelste keer verbazing. Alles zo anders dan in de winter.
In de kleine kota op de top krijgen we koffie en bier en grillen we worstjes op een lekker aangelegd vuur, ondertussen eindeloos pratend over van alles
en nog wat. De gekste onderwerpen passeren de revue.
Op een gegeven moment is het tijd voor de zon en gaan we naar buiten om alles vast te leggen.
Prachtige zonsondergang en dat om half twaalf (23.30 uur!!!). Dan is het tijd om terug te gaan, nadat we alles keurig opgeruimd hebben. Als we weer
beneden zijn, rijdt Bart nog even naar het Keselmajärvi (het meer bij de camping) en verder. Daar is het een beetje sprookjes-/spookachtig. Er drijven
mistflarden boven het water (witte wieven) en we maken daar een mooie fotorapportage van. Uiteindelijk zijn we pas om half twee thuis (vreemd hoe gauw
je iets "thuis" noemt) en gaan snel slapen.
donderdag 23 juli 2009
We "moeten" om elf uur in het Rendierpark (Poropuisto) zijn. Na de ochtend-rituelen en het ontbijt in Kiela pakken we de auto voor het korte ritje daar
naar toe. Als we daar onze bergschoenen aan zitten te trekken (die kennen het gebied hier) komen achtereenvolgens Bart, onze medereizigers met de kleine
Hanna en tenslotte Upi, die ons hartelijk begroet, aanrijden. We gaan in optocht (met de auto, geen rendierslede) over ons bekende paden naar de kraal,
waar 's winters de rendiervrouwtjes met hun kinderen verblijven. Afgelopen winter hebben we ze daar staan voeren. Nu lopen ze hier
los rond en nadat Upi ze geroepen heeft, komen ook de manne-tjes aangegaloppeerd om te eten. Upi vertelt allerlei verhalen en wetenswaardigheden over de
rendieren en wij maken natuurlijk vele foto's. Dan gaan we naar de kleine kota voor koffie/choco/ thee met een koek bij het vuur. Niet echt nodig in de
zomer, maar het heeft zo z'n eigen charme en hoort er natuurlijk ook helemaal bij. Zo af en toe komt er een rendier door de open deur naar binnen kijken
of er nog iets te halen
is, maar hij of zij krijgt nul op het request. Tegen enen is dit gedeelte van het programma voorbij en kunnen we op eigen gelegenheid een wandeling door
het park maken. Wij kiezen voor de groene wandeling om het meer (zie het kaartje). Het is een mooie wandeling, deels over planken, waar het moerassig is
en deels gewoon
over een pad. Het is leuk om op deze manier kennis te maken met een zomers rendierpark, want 's winters is alles een-der, namelijk wit. Als we rond zijn, rijden we terug naar het hoofdgebouw na eerst, op aanraden van Bart, de sloot vol lelies uitgebreid gefotografeerd te hebben. Daar nemen
we koffie met gebak en kijken even rond, vooral de aquarellen, die daar hangen, boeien mij zeer. Dan gaan we terug naar onze hut in Tuvat. 
Na een tijdje gaan we weer op pad om het Opoepad (een must 's zomers) te lopen. Een wandeling, die achter Kiela begint en vervolgens een stukje over de latu naar de Ruuhitunturi loopt, een route, die wij 's winters meermalen met de langlaufski's hebben gedaan. Wederom een leuke wandeling. o.a. naar een meertje, waar we even blijven zitten.
Als we weer terug zijn in onze hut, drinken we wat en ga ik naar hotel Revontuli omdat daar een open WLAN is, waardoor ik mijn mail kan bekijken en beantwoorden en wat kan surfen op het web. Daarna gaan we eten in Kiela (waar anders). Vandaag heeft Mika dienst. We praten uitgebreid met hem over het reilen en zeilen in en om Salla. Na het eten gaan we terug naar onze hut om de fotospullen op te halen en lopen we daarna richting
skicentrum. Weer enerzijds die aha-erlebnis, anderzijds de verbazing. Ook hier weer zo anders dan 's winters. Onder aan de helling is (wist ik al via
de webcam) een meertje met een eilandje met een laavu daarop. We lopen wat rond en gaan dan een eind de helling op tot ongeveer halverwege. Dan is het
genoeg, we zijn immers gisteren al boven geweest. Langzaam aan weer terug o.a. over een deel van de zwarte langlaufpiste, die we ook van de winter kennen.
Thuisgekomen de foto's bekeken en daarna naar bed; het was een echte wandeldag.
vrijdag 24 juli 2009
Tuntsa. We gaan snel douchen en ontbijten in Kiela en dan naar Salla, naar het kantoor van Bart, waar we om een uur of negen aankomen. In zijn kantoor
laat hij één en ander zien van wat zijn werkzaamheden inhouden en dan gaan we op weg. Bij de rotonde rechtsaf en dan richting Rusland. Bij de
grensovergang kijken we uitgebreid rond en we krijgen enige achtergrondinfo van Bart. Vervolgens gaan we een eindje langs dezelfde weg terug en dan
rechtsaf richting Savukoski. Op een gegeven moment gaan we rechtsaf richting Tuntsa over een onverharde weg, die overigens zeer goed berijdbaar is
(niet te vergelijken met de wegen, die we in Oulanka hadden). We rijden nu Noord-Salla binnen (zie ook het kaartje van
de gemeente Salla
Onderweg maken we verschillende stops. Bij een riviertje met stroomversnelling ontmoeten we de dominee van Salla, die op "natuurpad" is. Er wordt
uitgebreid met hem gepraat over allerlei plantjes in het Fins, dus niet met ons. Vervolgens rijden we door naar een soort herberg in Naruska, waar je
wat kan eten en drinken, maar ook kan overnachten. Het wordt gerund door weer een kennis van Bart, maar die is er vandaag niet; zijn zoon neemt de
honneurs waar. Hij heeft ons van de winter van ski's voorzien, zo sluit elk cirkeltje zich weer. Na de koffie met cake rijden we verder door de desolate
woestenij. Niet voor niets heet het hier: "Salla in the middle of nowhere". In 1960 brandde maar liefst 20.000 ha. bos af (grootste bosbrand van/in
Finland). De zogeheten 'roetkap' (het ruimen van de verbrande bomen) nam ca. 4 jaar in beslag. Tussen het gemeentehuis en de bibliotheek in Salla-Dorp
vormen 3 verbrande boomstammen de nagedachtenis aan dit inferno dat landschappelijk zulke diepe sporen naliet.
We stoppen af en toe om foto's te maken en uiteindelijk komen we bij een kota.
Daar zijn echter nog andere mensen bezig, dus rijden wij eerst nog een stukje verder. Eerst naar een soort kloof, middenin de wildernis en dan verder
Tuntsa in. Op een gegeven moment wordt het pad zo slecht, dat Bart besluit, dat dit ons eindpunt is. Het is hier echt "the middle etc.", zie de
FOTOIMPRESSIE (p.s alle foto's zijn ook weer te
bekijken bij "Foto's van dag 7"). We kijken hier ook richting Rusland (op een steenworp afstand) met als kenmerkend punt
de fosfaatmijn Kovdor (in Rusland dus). Als we uitgefoto-grafeerd en -gekeken zijn, gaan we terug naar de kota, die inmiddels verlaten is. Daar lunchen we
uitgebreid bij een mooi vuur, waarvoor we zelf de houtjes gezaagd en gehakt hebben. Bart heeft allerlei lekkernijen meegebracht: heerlijke broodjes,
natuurlijk worstjes in diverse smaken en natuurlijk koffie. Rond het vuur komen
ook weer allerlei mooie verhalen los van eenieder. Als de buikjes rond en de hoofdjes vol zijn is het tijd om de terugtocht te beginnen, want dat duurt
nog wel een uur of twee. Onderweg komen we ook nog de dokter van Salla tegen (zodat we nu zo'n beetje alle notabelen van het dorp, behalve de burgemeester
en de notaris kennen) en natuurlijk een stel rendieren. Uiteindelijk zijn we om ca. kwart over acht terug bij het kantoor van Bart. We gaan direct
door naar Kiela, waar we met z'n drieën gaan eten. We worden bediend door Mika. Na afloop spreken we af, dat we morgen nog even bij Bart in zijn
kantoor langsgaan om de foto's van hem te downloaden. Morgen reizen we verder naar Saariselkä, het noordelijkste verblijf tijdens onze rondrit.Vorige dag | Naar boven | Volgende dag
© Frans Slootman 2009