|
Dag 7 (zaterdag): naar het Oulanka Nationale Park en 's avonds Noorderlicht
En toen brak de laatste dag al weer aan. Een dag om nooit te vergeten. Om negen uur kwam Bart voorrijden, die met ons, zoals donderdag afgesproken
naar het nationale park "Oulanka" zou gaan. Het park ligt ca. 75 km. ten zuiden van Salla, maar voor we daar waren maakten we nog twee tussen-stops.
De eerste bij het Hautajärvi Natuurhuis gelegen op de poolcircel. Natuurlijk moesten we daar op de foto vereeuwigd worden (fotoplek 1). Daarna
door naar waar de weg (de 950) de Kitkajoki (joki = rivier) kruist (bij Käylä). Daar lopen we een eindje van de weg af om de prachtigste foto's te maken
(fotoplek 2). Gelukkig heeft Bart een paar stokken, zoals gebruikt bij het sneeuwschoenwandelen, voor ons uit het rendiercentrum meegenomen,
want wandelen is niet makkelijk zonder dat. Dat blijkt ook later in het park wel. Er bivakkeren hier enkele paartjes
waterspreeuwen, die zelfs in dit
klimaat kunnen overwinteren. We blijven foto's maken. Maar op een gegeven moment moeten we toch verder, want er komt nog veel meer moois, zegt Bart.
Na weer een eind rijden over niet-asfalt-wegen (maar dat merk je niet, want er ligt een laag sneeuw op) komen we bij het Oulanka Bezoekerscentrum.
Daar drinken we koffie en bekijken de daar aanwezige tentoonstelling over het park. Daarna pakken we camera's en stokken voor een wandeling
langs de Oulankajoki. We maken een aantal fotostops en maken daar een paar honderd foto's (fotoplekken 3, 4 en 5). Wat is het hier mooi, moeilijk om te
beschrijven. Je moet het aan den lijve ondervinden. De stroomversnellingen, bizarre ijssculpturen door de natuur gemaakt, de roodbruine rotsen van
dolomiet, de sporen van de otter,
kortom de natuur van zijn allerbeste kant. Ter illustratie (met dank aan Bart) een filmpje van (B.Art Braafhart): om de snelstromende rivier te bekijken
klik hier. Beduusd van al dit moois keren we op een gegeven moment weer om,
om terug te gaan naar het bezoekerscentrum, want volgens Bart komt er nóg meer moois. We gaan eerst in het bezoekerscentrum wat eten (rendiersoep
met brood) en dan weer in de auto naar ons laatste punt (i.e. fotoplek 6).
Dat bevindt zich in het zuidelijke puntje van het park bij een oude watermolen, die nu niet in bedrijf is. Daar is weer een geweldige stroomversnelling,
die met bulderend lawaai door het dal gaat. Een hangbrug hangt boven het snelstromende water. Ook daar moeten de camera's weer overwerk verrichten.
Op een gegeven moment moeten we helaas afscheid nemen van dit tafereel, want het licht begint af te nemen en we moeten nog een eind terugrijden.
Maar eerst drinken we nog wat in het restaurantje van Basecamp Oulanka, waar de auto staat. En dan vangen we, nog geheel onder de indruk, de terugreis aan.
Om een uur of zeven zijn we weer bij ons huisje. We hebben Bart gevraagd vanavond met ons uit eten te gaan, dus na ons even opgefrist en verkleed te
hebben, begeven we ons naar Kiela. Daar besluiten we een fantastische dag met de gebruikelijke lekkernijën van de Kielanesche kok.
Dat hadden we gedacht, dat besluiten van de dag dan......
Want als we weer thuis aan het pakken zijn - we moeten immers de volgende dag al weer vroeg weg - gaat om even over tienen de bel: Bart voor de deur,
noorderlichtalarm. "Trek vlug wat warms aan, dan rijden we naar mijn noorderlicht-spotplek in Salla", zegt Bart. Hij gaat ondertussen iedereen waarschuwen,
die zich nog in Kiela of de
pub bevindt. Wij trekken snel onze skikleren aan en even later zitten we weer in de auto van Bart
en na een paar minuten
zijn we in Salla. Even buiten Salla (bij de rotonde met het kunstwerk) is een mooie open plek, waar je een goed uitzicht hebt richting noorden en
het woord zegt het al, waar het noorderlicht vandaan moet komen. En jawel, we staan er nog niet of de show begint. Het komt op, wordt weer minder en
verdwijnt even, maar komt weer in alle hevigheid terug. Ik maak zo'n vijftig foto's, maar omdat elke foto meer dan een minuut kost (30s. sluitertijd,
enige seconden verwerkingstijd, nieuwe standplaats kiezen ed.) staan we daar al gauw vijf kwartier en dat bij -220C. Maar het is meer dan
de moeite waard. Na verloop van tijd wordt het minder en verdwijnt bijna en wij komen nauwelijks nog van onze plaats af, versteend door de kou.
Bart brengt ons weer naar huis. Een onverwacht maar fantastisch eind van een toch al fantastische dag.
Nogmaals: dank je wel Bart!!!
|
|